Siostry Służebniczki Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej (służebniczki dębickie)

Obecnie w parafii pracują następujące siostry:

M. Aurelia Lupa

M. Bronisława Bokota

M. Berchmansa Andreasik,

M. Gordiana Kostecka

M. Albertyna Waliłko

 

Siostry Służebniczki BDNP są Zgromadzeniem założonym przez błogosławionego Edmunda Bojanowskiego. Apostolstwo miłosierdzia wypełniało życie bł. Edmunda Bojanowskiego (1814-1871). Wiedziony pełnym wrażliwości rozeznaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym, które wspierały materialnie i moralnie rodzinę wiejską. Pozostając świeckim człowiekiem, założył Zgromadzenie Sióstr Służebniczek. We wszystkich działaniach kierował się pragnieniem, by wszyscy ludzie stali się uczestnikami odkupienia. Zapisał się w pamięci jako „serdecznie dobry człowiek”. Dał przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, Ojczyzny i Kościoła (Jan Paweł II).

         Charyzmatem Sióstr Służebniczek jest radosna i pełna prostoty służba na wzór Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza wychowanie dzieci i pielęgnowanie chorych, a także pomoc najuboższych, w których odnajdują Chrystusa będącego w potrzebie. Siostry pracują w Polsce, Niemczech, Danii, we Włoszech, na Białorusi, Ukrainie i w Rosji. Włączają się także w dzieło misyjne Kościoła podejmując pracę w dalekiej Boliwii  i Peru. Pamiętają, by wszystko co czynią, było na większą chwałę Bożą i cześć Niepokalanej Dziewicy

 Strona internetowa zgromadzenia: https://siostry.net/

 

 

 Historia powstania domu zakonnego Sióstr Służebniczek BDNP w  Nowy Sączu

 

1 stycznia 1854 roku w Nowym Sączu powstał z dobroczynnych składek Katolicki Zakład Sierot. Początkowo opiekę nad dziećmi sprawowały Panie z Komitetu Dobroczynności. Liczba dzieci dochodziła do 50 w wieku od 3 do 16 lat względnie do ukończenia szkoły podstawowej. Był to zakład koedukacyjny.

         Na prośbę Komitetu Pań Dobroczynności i za pośrednictwem księdza Infułata Alojzego Góralika 1 lutego 1893 roku opiekę nad dziećmi przejęły Siostry Służebniczki. Ówczesna Matka generalna Maria Filipiak przeznaczyła od pracy w tym domu trzy siostry: s. M. Agnieszkę Wyduba - przełożona domu, s.M. Hilarya Lewicką i s.M. Bernardę Szmulak. Do obowiązku sióstr należało opieka i wychowanie dzieci, szycie, prowadzenie gospodarstwa, gotowanie, pielęgnowanie chorych po domach. Siostry pracujące w Zakładzie Sierot od samego początku starały się stworzyć atmosferę rodzinna i otoczyć uczuciem macierzyńskim dzieci. Głównym źródłem utrzymania były składki i kwesta sióstr. Według źródeł archiwalnych w Zakładzie Sierot zajęcia przeprowadzano z dziećmi w grupach dobranych wiekiem. Najmłodsze dzieci pozostawały pod opieką siostry wychowawczyni. Starsze dzieci uczęszczały do szkoły. W czasie wolnym od zajęć szkolnych dziewczynki uczyły się robót ręcznych, a chłopcy zajmowali się majsterkowaniem. Chłopcy po ukończeniu szkoły podstawowej opuszczali Zakład i byli umieszczani w różnych miejscach, aby przyuczyć się zawodu. Dziewczęta po ukończeniu szkoły podstawowej pozostawały jeszcze przez pewien czas w Zakładzie, w celu przygotowania do samodzielnego życia. Liczbo dzieci przed wybuchem II wojny światowej dochodziła do 100. W czasie trwania wojny siostry z wielkim trudem zdobywały wszystko, co konieczne do utrzymania dużej gromadki dzieci.

         1 stycznia 1951 roku   Zakład Sierot przejęło Państwo i usunięto siostry z pracy. Na życzenie księdza Prałata dr Władysława Lesiaka siostry pozostały w Nowym Sączu. 24 listopada 1954 roku  zamieszkały na ul. Świętego Ducha 2.   Praca sióstr polegała na katechizacji dzieci przedszkolnych i szkolnych. Siostry  troszczyły się o  kościół i prowadziły prace charytatywne. Praca Sióstr w parafii świętej Małgorzaty trwa  do dnia dzisiejszego. Zakres jej się nie zmienił.