W parafii św. Małgorzaty funkcjonuje 3 szafarzy Eucharystii. Opiekę duszpasterską nad nimi sprawuje ks. Sylwester Pustułka

 

POSŁUGA NADZWYCZAJNEGO SZAFARZA KOMUNII ŚWIĘTEJ

Na mocy sakramentu chrztu świętego wszyscy wierni uczestniczą w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa, który nadal żyje i działa mocą Ducha Świętego w Kościele. Posługę uświęcania wypełnia Kościół przez głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów świętych, a zwłaszcza Eucharystii. Ona jest źródłem i centrum całego życia chrześcijańskiego. Z niej ono niejako wypływa i do niej prowadzi. Dokonuje się to w czasie każdej Mszy Świętej. „W najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha i chleb żywy, który przez Ciało swoje ożywione i ożywiające daje życie ludziom, zapraszając ich i doprowadzając w ten sposób do ofiarowania razem z Nim samych siebie, swojej pracy i wszystkich rzeczy stworzonych”

(Dekret o posłudze i życiu kapłanów, nr 5).

Szafarzem Eucharystii jest kapłan, który z polecenia Chrystusa (zob. Łk 22,19; 1 Kor 11,24-25) i w Jego imieniu sprawuje świętą tajemnicę eucharystyczną. Chrystus Pan przychodzi do człowieka wierzącego także przez posługę nadzwyczajnego szafarza, który rozdziela Komunię Świętą zgodnie z przepisami prawa (zob. kan. 230 § 3 i kan. 910 § 2 KPK).

Kongregacja Dyscypliny Sakramentów uzasadnia wprowadzenie tej posługi „dobrem duchowym wiernych i prawdziwą koniecznością” (Instrukcja Immensae caritatis z dnia 29 stycznia 1973 r.). Zasadniczym dobrem duchowym jest częsta Komunia Święta, zwłaszcza zanoszona chorym. Toteż Instrukcja Kongregacji Obrzędów Eucharisticum mysterium z dnia 27 maja 1967 r. w numerze 40. domaga się od duszpasterzy zaspokojenia potrzeb wiernych: „Wypada, żeby ci, którzy doznają przeszkody w swoim udziale w obrzędzie eucharystycznym wspólnoty, skwapliwie posilali się Eucharystią i w ten sposób czuli się również zjednoczeni z tą wspólnotą i wsparci miłością braci. Duszpasterze winni się starać, żeby często, a nawet codziennie, dać możliwość przyjęcia Komunii Świętej, zwłaszcza w okresie wielkanocnym, chorym i osobom w podeszłym wieku, choćby nie chorowali ciężko i nie zagrażało im niebezpieczeństwo śmierci; można to robić o jakiejkolwiek godzinie”.

Konferencja Episkopatu Polski w dniu 9 marca 2006 roku przyjęła nowe ogólne warunki umożliwiające powołanie Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej przez biskupów diecezjalnych w swoich diecezjach. Według postanowienia tej Konferencji:

• Biskup diecezjalny może upoważnić do wspomnianej posługi mężczyzn, a także siostry zakonne i niewiasty życia konsekrowanego w wieku od 25 do 65 lat.
• Kandydaci powinni odznaczać się zaangażowaniem w życie Kościoła, wzorowym życiem moralnym oraz poważaniem wśród duchowieństwa i wiernych.
• Kandydaci powinni znać podstawowe prawdy katechizmowe oraz najważniejsze zagadnienia teologiczno-liturgiczne (szczegółowe wymagania zawarte są w Modyfikacji instrukcji w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej z dnia 22 VI 1991 r. – patrz: „Currenda”, 2/2007, s. 11-16).
• Biskup diecezjalny upoważnia do posługi Nadzwyczajnego Szafarza na jeden rok kandydata, którego poleca Ksiądz Proboszcz.
• Szafarz Nadzwyczajny wykonuje swoją posługę wtedy, gdy liczba kapłanów wobec komunikujących jest za mała. Może on w ramach ważności upoważnienia świadczyć pomoc na terenie całej diecezji, a poza nią na stałe może to czynić tylko za zgodą ordynariusza tamtej diecezji.
• Szafarz Nadzwyczajny może, za wiedzą Księdza Proboszcza, zanosić Komunię Świętą do domów tylko osobom, których odpowiedni stan duchowy jest znany, zachowując przepisy liturgiczne.
• Szafarz Nadzwyczajny podczas pełnienia tej posługi w czasie Mszy Świętej winien być ubrany w albę, a jeśli trzeba przepasany cingulum. Pełniąc swą posługę poza Mszą Świętą, może nosić zwykłe ubranie. Siostry zakonne spełniają posługę Nadzwyczajnego Szafarza w stroju zakonnym, a inne osoby życia konsekrowanego we własnym (odświętnym) stroju.
• Posługa szafarza jest bezinteresowna.